Sakarkostnaður í opinberum málum

Í XXXIV. kafla laga um meðferð sakamála nr. 88/2008  er kveðið á um sakarkostnað.

Í 216. gr. laga um meðferð sakamála nr. 88/2008 kemur fram hvaða útgjöld teljast til sakarkostnaðar. Samkvæmt 1. mgr. þeirrar greinar teljast til sakarkostnaðar óhjákvæmileg útgjöld vegna rannsóknar og málsmeðferðar. Í liðum a-d eru síðan talin upp útgjöld, sem teljast til sakarkostnaðar, og er upptalningin ekki tæmandi. Í 217.-220. gr. er kveðið á um skyldu ákærða til greiðslu sakarkostnaðar.

Berist Fangelsismálastofnun til fullnustu dómur þar sem dómþoli er dæmdur til greiðslu sakarkostnaðar sendir Fangelsismálastofnun Innheimtustofnun sekta og sakarkostnaðar, Blönduósi, beiðni um innheimtu sakarkostnaðarins í málinu.

Innanríkisráðuneytið hefur gefið út endurskoðaðar leiðbeiningar um málskostnað í opinberum málum sem tóku gildi 1. maí 2011 en þær voru síðast gefnar út árið 2005. Í leiðbeiningunum er kveðið á um hvaða kostnað skuli heimfæra á fjárlagaliðinn og hvað ekki, sem embættin skulu taka mið af í framtíðinni. Markmið leiðbeininga þessara er að tryggja að reikningar sem heimfærðir eru á fjárlagaliðinn málskostnaður í opinberum málum, falli undir skilgreiningu málskostnaðar í opinberum málum og séu bókaðir á réttar tegundir og viðföng. Markmið leiðbeininganna er jafnframt að tryggja að reikningar vegna lögræðis-, einkamála og útlendingamála sem heimfæra skal á fjárlagaliðinn opinber réttaraðstoð, verði bókaðir á réttar tegundir og viðföng.

Málskostnaður í opinberum málum, hefur að geyma allan kostnað sem lögreglustjórar, héraðsdómstólar og ríkissaksóknari greiða öðrum en starfsmönnum viðkomandi embættis vegna rannsóknar og reksturs opinberra mála. Sá hluti málskostnaðar sem telst til sakarkostnaðar og sakborningi hefur verið gert að greiða ríkissjóði er færður til lækkunar á fjárlagaliðinn.